BLAUBLUES HARINGE 10de Editie
website

THE BELBOUCHOS (B)
my space

The Belbouchos bijten de spits af. Het doet plezier dat ook de mensen van Blaublues de intrinsieke waarde van deze jongens onderkennen. Menig orthodoxe bluesfanaat kan zich er niet bij neerleggen, maar de Belbouchos hebben wel de spirit van de pure rauwe blues in zich. Dit is kick-ass juke joint sound. Zoals The Belbouchos vandaag overkomen, kwam de Muddy Waters Band in de vijftiger jaren over. Vol energie en een vette streep ‘keep off our territory’ attitude bovenop.

Ze zijn een roadband, spelen reeds twee jaar de meest verscheidene festivals open, spelen in de Gentse avant-garde club Charlatan en op BRBF Peer, dus met deze heren kan je op meerdere paarden gokken, en nog winnen ook. Met de wetenschap in het achterhoofd dat The Belbouchos haast nog enkel zelf gepende nummers spelen, kan onze achting voor deze eigenzinnige band alleen doen stijgen.

Degenen die niet mee waren moeten volgende keer hun bluesvooroordelen eens achterwege laten en de oren spitsen als Frank en zijn companen van leer trekken. En wie weet wat we nog van hen kunnen verwachten, want ze hebben met z’n allen de laatste paar weken uitgetrokken om diep in de Ardennen in een studio temidden van de bossen, te brainstormen, nog meer nieuwe nummers te schrijven en in te studeren, te repeteren en demo’s te eterniseren.

Voor deze stage act op Blaublues zijn ze even ‘overgevlogen’ en ze hebben ons al eens laten voorproeven van een paar nieuwe nummers. Wie wist ze eruit te halen ?

BLACK CAT JOE (P) & MISS CORINA (F)
my space
video

Tussen de acts op het hoofdpodium door, zorgden Black Cat Joe & Miss Corina voor het volkse vermaak in de aangebouwde tent. Streekbieren en rudimentaire boogie gaan goed samen zoals bleek. Joe en Corina komen van over de zeer nabije grens. In de Picardie en de Pas de Calais zijn ze bekende gezichten.

n Arras, Amiens, Bethune en Beauvais maken ze deel uit van het hobo-patrimonium. En dat straat blues nog altijd best klinkt op goedkope instrumenten weet Joe ons te bewijzen op zijn Danelectro van keskeschit en Corina blijft trouw aan haar bezemsteel en wastobbe waaraan ze op overgrootmoeder’s wijze basklanken ontlokt. Het vergt in elk geval een uitgebreid repertorium om vier keer een dik halfuur te vullen en de mensen te vermaken. En het is ze gelukt. Simpliciteit is hier troef, hoorde ik iemand mompelen. Zeer zeker waar, maar doe ze het maar eens na. Je zal er maar bekaaid vanaf komen. Bravo voor het dappere koppel. Corina zal er zich misschien een paar schoenen van kunnen kopen.

KELLIE RUCKER (US)
CD review

De kleine Kellie Rucker staat nog steeds haar mannetje. Ze kan haar publiek mennen zoals ze destijds de paarden mende als jockey. Ze zet in met “Mississippi Rain”, een wervelwind, een hurricane. Het moet wel bloedheet zijn daarboven op het podium, want Kellie, die nochtans is opgebouwd uit pezen en amper een onsje vet bevat, zweet als haar lievelingsdier.

Haar hyperkinetische act zal hier natuurlijk ook iets mee vandoen hebben. “Blues is Blues” en “Bed of Lies” zitten volgepakt met haar uitstekende en stomende smoelschuifwerk. Stomend vandaag in de letterlijke en figuurlijke betekenis. Haar gitarist Antonio Gramentieri, een Italiaan en een geschikte pretentieloze kerel, mag in “Bright Lights, Big City” de lead vocals waarnemen. Behalve zijn onopvallend maar oerdegelijk gitaarspel, beschikt de man ook nog over een stel goede stembanden. Kelly’s “Take Me As I Am” staat ook op het programma. Deze, door haarzelf op haar lijf geschreven, song ontbreekt nooit op haar setlist. Net als “Never Goin’ Home” overigens een ijzersterk nummer. En het zal niet ver van de waarheid liggen ook.

Kellie is Texaanse, maar verblijft een groot deel van haar beweeglijke leven in Italië en Duitsland, alwaar ze op handen gedragen wordt. Vandaar dat haar band, ook deze keer weer, bemand wordt door Pruisen en Italianen. Een zeer sterke set en vanavond wordt Kellie ook in de Westhoek op handen gedragen. Ze blijft, net als alle anders muzikanten trouwens, de ganse festivalavond samen met ons genieten van de andere bands.

RJ MISCHO and His RED HOT BLUESBAND (US)
website
my space
CD review

Nog een harmonicavirtuoos op de bill. R.J. begint zijn set met een hommage aan Little Walter met diens “Juke”. R.J. is hier graag, dat zie je aan hem. Ook hij druipt na een tweetal songs al van het zweet. “Think I’m Lyin’” zet er helemaal de beuk in. RJ Mischo en band zijn in topvorm. De Duitse gitarist Jan Mohr laat zich van zijn beste kant zien, of liever horen, en komt veel gedrevener uit de hoek dan een paar dagen geleden in Hasselt. Eén en ander was ook af te lezen uit R.J.’s bemoedigende schouderklopjes.

De laatste paar keer dat ik R.J. Mischo aan het werk zag, vond ik hem een beetje aan de matige kant en had ik al de moeite van de wereld om zijn show uit te zitten. Dat is echter vanavond geenszins het geval, hij heeft er geweldig veel zin en de interactie met het publiek, dat hem keihard aanmoedigt, drijft zijn enthousiasme ten top. “Crawlin’ Kingsnake” vind ik vandaag machtig klinken en het bisnummer “So Long Baby Goodbye” is de juist gekozen afsluiter. R.J. wil nog doorgaan, maar het tijdstramien laat dat helaas niet toe. Helaas, jawel, want een R.J. zoals we hem hier mochten proeven, smaakt naar nog en veel meer. Achteraf in de coulissen zag hij er moe uit, maar gelukkig. Ook artiesten die al tientallen jaren toeren kan je nog blij maken met een goeie en actieve respons vanuit het publiek. En als dat zich bovendien ook nog reflecteert in een lucratieve CD-verkoop is er la helemaal geen reden om bedrukt te zijn.

Vooraleer de neus van de zalm op ons bord komt, worden we eraan herinnerd dat dit de tiende editie is van het Blaublues festival, reeds..wat vliegt de tijd, men zou er bang van worden. De spreker bedankt de genereuze sponsors, de pers, de medewerkers en last but not least, de aanstichter van al dit moois en voorzitter van de Blaublues club, Jurgen Lahoutte. Hij wordt in de bloemetjes…euhh..in de wijn gezet door Ingrid en omdat hij niet zo van het ‘in de kijker lopen’-type is verdwijnt hij na een kort woord van dank aan iedereen, snel terug backstage. Bij deze feleciteren wij van Rootsville hem ook nog eens voor deze eerste geslaagde decade van bluesfestivals en wensen hem en zijn companen nog een vruchtbare nieuwe reeks van tien. De elfde editie werd al aangekondigd. Voor namen is het nog te vroeg.

MICHAEL BURKS (US)
website
my space
CD review

Dan is het de beurt aan de Iron Man, Michael Burks. De man die mythisch vanaf zijn tweede levensjaar gitaar speelt. Op zijn mensjesmaat gemaakt, aldus diezelfde legende. Eén ding is zeker, een historisch feit, dat hij op zesjarige leeftijd zijn eerste concert speelde met zijn neef’s band als backing, back in Arkansas.

De nu tweeënvijftigjarige Michaël speelt vandaag voor ons, back in de Westhoek en de vonken zullen er vanaf vliegen, dat hangt in de lucht. Burks is een kruising van de drie Kings met Jimi Hendrix. Alle ingrediënten zitten in zijn gitaarspel, hij mixt ze door mekaar en bekomt zo een heel eigen stijl, die live niet zelden uitmondt in nummers van tien minuten en meer. Van Jimi Hendrix heeft hij de niets ontziende attaque op de snaren, het ‘diven’, de ‘funk’-tionele wah-wah, het deels met plectrum en deels met de vingers aanslaan van de snaren; van B.B. King ontleent hij het wijde opdrukken van de snaren, tot drie noten hoger, en de vibrerend zingende toon; van Albert King heeft hij diens fraseren en mengen van mineur en majeur toonladders en uiteraard de keuze van gitaar: the Flying V; van Freddy King tenslotte heeft hij de solide riffs geleerd, waarmee hij doden doet rijzen.

We hebben hem begin dit jaar aan het werk gezien op Duvel Blues, waar hij een diepe indruk na liet. En hier in Haringe doet hij dit nog eens dik over. “Make It Rain” maakt natuurlijk deel uit van zijn playlist vannacht, maar ook een prachtig “Empty Promises” en een vervaarlijk “Don’t Waste My Time”. We krijgen een vijftien minuten durende versie van “Beggin’ Business” waar geen enkele fractie van een seconde van verveelde. Organist Wayne Sharpe had enige probleempjes met zijn Leslie-speaker, maar hij deed daar niet druk over, integendeel probeerde hij met stijl te redden wat er te redden viel. Kapsones liggen niet in zijn aard. Dit was een ongewoon schitterende set van de Iron Man and his gang. Zo wil ik hem alle dagen aan het werk zien. En dat was ik ook van plan. Ik had reeds afspraken gemaakt voor de dag nadien in Gooreind met Wayne en Michael. Hij zei me dat hij niet geloofde dat ik weer zou komen opdoemen om hem nog eens aan het werk te zien. Bescheiden ook nog. Maar ik was vastbesloten en Wayne geloofde me. Maar ‘another bad mojo’ in een goeie maand tijd, maakte dat ik weer mijn ‘wheels’ onbruikbaar maakte. Een of ander wrakstuk of stuk vrachtwagenband dat op de autostrade rondslingerde en aan mijn zicht onttrokken werd door een onmenselijke stortvloed kwam met hels kabaal onder mijn wagen terecht en vernielde een triangel van de ophanging en sloeg een band van de linkerachtervelg. Resultaat, een urenlange immobilisering ter hoogte van Nazareth en geen transportmiddel voor Gooreind. Shit Happens maar Trop is teveel. Wie haalt die vloek van mijn hoofd en leden ?

Een zeer geslaagde Blaublues alweer nietwaar. We kunnen haast niet wachten tot volgend jaar voor de ellfde uitgave, maar ’t zal wel moeten zeker ?

Hasta la vista los amigos de Barcelona.

witteMVS